Meervoud nr 280
Meervoud nr. 280, oktober 2022.
Artikels op de webstek:
Oud-Friese teksten voorgedragen voor Unesco’s ‘memory of the World’. Onno Pier Falkena.
In Memoriam: Jef Turf is niet meer. Bernard Daelemans.
Energiecrisis. Monsterlijke prijzen : existentiële angsten voor het volk. Miel Dullaert.
Succesvolle ‘Diada’ verhult conflict met politieke partijen niet. Bernard Daelemans.
Hoofdartikel: Als zelfs de CD&V gaat ‘polariseren’…
Bernard Daelemans.
Met de verkiezing van Sammy Mahdi als voorzitter, nu al weer eventjes geleden, koos de CD&V ervoor om de partij, die flirt met de 10%-drempel in de peilngen, duidelijker ‘in de markt te zetten’. De partij moest meer ‘smoel’ krijgen. Duidelijke taal spreken, weg van het ‘enerzijds, anderzijds’. Ook al kon dat voor brokken zorgen op regeringsniveau. Zo gezegd, zo gedaan. Mahdi wordt nu zelfs al vergeleken met Georges- Louis Bouchez die ook nooit een gelegenheid mist om lopende onderhandelingen te verstoren door in de media allerlei ultimatums uit te strooien.
Zo kon het dus gebeuren dat minister-president Jan Jambon voor aap stond, net op het moment dat hij met zijn langverwachte septemberverklaring, nog eens een ‘momentum’ had om zijn Vlaamse regering nog eens van zich te doen spreken. CD&V bleef dwars liggen om de indexering van het kindergeld uit de brand te slepen als één van de maatregelen om de koopkracht van de gezinnen enigszins te beschermen in het licht van de galopperende energieprijzen. Mooi niet dus… De septemberverklaring werd uitgesteld. Even later beet Sammy Mahdi in het zand. Die moest genoegen nemen met wat kosmetische aanpassingen terwijl zijn partij een modderfiguur sloeg.
Of toch niet? Wat blijft er van deze ‘crisette’ hangen? Het onproduktief gehakketak dat de antipolitiek voedt? Of een strijdbare Mahdi die tot het uiterste ging om het kindergeld veilig te stellen, weliswaar zonder het ver-hoopte resultaat?
De media konden zich weer dagenlang verlustigen in de spektakelwaarde van het incident. Diezelfde media van waaruit met de regelmaat van de klok moraliserende deuntjes opstijgen omtrent deze of gene politicus (-a, -um) die ‘polariseert’ in plaats van te ‘verbinden’. Sensationele uitvergrotingen en conflicten blijken immers meer ‘hits’ op te leveren dan genuanceerde analyses en uitgebalanceerde berichtgeving. De commerciële aanpak van nieuws lijkt zo het ‘populisme’ in de hand te werken. Ze genereert een prototype van politicus – laten we hem/haar/x voor de aardigheid Conner Rousseau noemen – die meer bezig is met partijmarketing dan met inhoudelijk debat, laat staan beleidsvoering.
Als zelfs de CD&V in die logica meestapt is het al ver gekomen.
Over de akelige rol van de media is nog heel wat te zeggen. VRT-journalist Luc Pauwels bracht een moedig zelf-kritisch boek uit ‘Journalistiek in tijden van Fake News. Een gewetensonderzoek van een insider’ waarin hij de kwalijke rol van de media in de voorbije jaren belicht aan de hand van tal van thema’s uit de actualiteit. Zo vindt hij dat de media zich ten tijde van corona lieten degraderen door een communicatiebureau van de overheid. Wetenschapslui werden onaantastbaar en kritische meningen werden in de ban geslagen. Een ander euvel is het concurrentiemodel : journalisten willen scoops voor zich houden maar als ze met een belangrijk item naar buiten komen zal de concurrentie het verzwijgen, ook al is het maatschappelijk relevant. Op die manier worden de media als geheel ongeloofwaardig, en haast even ongeloofwaardig als de politici.
Dit mediadebat is van wezenlijk belang, want daarbij staat of valt het democratisch gehalte van de samenleving. En ook de democratie als dusdanig heeft al genoeg averij opgelopen.
