Meervoud nr. 290 – oktober 2023.
Artikels uit deze Meervoud:
25 jaar Vlaams Huis in Brussel – Bernard Daelemans
Bedenkingen bij het Israëlisch-palestijnse conflict – Jef Nyssen
Belgenmoppen. Door Bernard Daelemans.
Het regende Belgenmoppen in de nochtans prachtige nazomer die we dit najaar mochten genieten.
In onze rijke traditie hadden we al een pandabeer die een partijvoorzitter bleek te zijn, vervolgens een zingend konijn en nu zowaar een onvervalste dragqueen. Wie biedt meer?
Onze toppolitici hebben er veel voor over om in de aandacht te staan. Maar soms willen ze dat net niét, en doordat ze het zo hard niet willen gaat er juist extra aandacht naartoe. Naar het schijnt heet zoiets het Barbara Streisandeffect. Het zal je zomaar eens overkomen dat je maten op je verjaardagsfeestje baldadigheden uitrichten rond een politiecombi. Het plasincident ten huize van onze – inmiddels voormalige – minister van Justitie leidde zowaar tot het bij hoogdringendheid samenroepen van de Kamercommissiejustitie, alsof die daar niets anders te doen hebben.
Een andere politieke topper kreeg het ook al aan de stok met brave wetsdienaars en ging zich bij die gelegenheid in de vroege uurtjes te buiten aan ‘zattemansklap’ in zijn SintNiklase stamkroeg. Twee weken na de feiten herinnerde hij zich toch wel dat hij in zijn ‘humoristische’ ontboezemingen wel degelijk iets had gezegd over ‘matrakken’ en ‘respect afdwingen bij de Romapopulatie’. Na een diepe knieval in zijn partijbestuur en een publiek mea culpa op de plaatsdelict (het Hemelrijk) kan hij, weliswaar enigszins gehavend, proberen zijn partij volgend jaar naar de overwinning te leiden. Tenminste als hij niet strafrechtelijk vervolgd wordt voor het ‘oproepen tot geweld’ nu Unia een klacht heeft aanhangig gemaakt.
Maar sinds twee weken komen we toch in een nieuwe dimensie met de zaak Abdesalem Lasoued. Belgenmoppen kunnen ook behoorlijk macaber zijn. De geradicaliseerde Tunesiër, die internationaal geseind was, en ook op de radar van de politie stond, asiel aanvroeg in vier verschillende EUlanden maar telkens bot ving, die al jaren illegaal in ons land verbleef, en het niet kon hebben dat Zweden van korans verbranden een soort nationale sport gemaakt hebben, besloot dan maar enkele Zweden om te leggen, in de hoop en – inmiddels ingeloste – verwachting dat hij een martelaarsdood zou sterven tot meerdere eer en glorie van Allah.
Terwijl de regering zich uitsloofde om uit te leggen dat noch de politie, noch Vreemdelingenzaken, noch enige andere dienst zich iets te verwijten had, maar dat het toch o zo moeilijk is om akkoorden te sluiten met Maghreblanden om onderdanen terug te nemen, kwam plots een document bovendrijven dat al ruim een jaar in een lade van een Brusselse topmagistraat was blijven liggen : het Tunesische uitleveringsverzoek van mijnheer Lasoued.
Na het ontslag van de minister van Justitie is nu opeens alles mogelijk, zo lijkt het wel : de benoeming van een procureurgeneraal voor Brussel die al jaren geblokkeerd is door een communautaire twist (zal het een Nederlandstalige of een Franstalige zijn?), de personeelskaders aanvullen bij het Brusselse gerecht, een strenger en efficiënter uitwijzingsbeleid, woonstbetredingen (‘visitaties’ zegt men tegenwoordig en dat klinkt ook wel sympathieker) en zelfs het verbod om een woning te huren voor mensen die een bevel kregen om het grondgebied te verlaten.
Staat België nu nog wel aan de goede kant van de geschiedenis? Het is niet direct de grote zorg van de partij van de premier, want daar zijn de poppen aan het dansen omdat in ogen van velen binnen de partij de verkeerde persoon de ontslagnemende minister van Justitie mocht opvolgen.
