Meervoud nr. 286 – april 2023
Meervoud nr 286. Artikels uit dit nummer:
Van Overtveldt tuchtigt Commissie en grote lidstaten. Door Lukas De Vos.
Commentaar bij de geschiedenis van Vlaanderen volgens Tom Waes (deel II). Door André Monteyne.
Hoofdartikel:
Koopkracht of Woke in de focus?
Door Bernard Daelemans
Onlangs werd de datum van 9 juni 2024 vastgelegd, waarop we een nieuw Vlaams, Brussels, Federaal en Europees parlement zullen verkiezen. Alle partijen maken zich op voor de kiesstrijd hoewel niet ten onrechte her en der al werd opgemerkt dat heden ten dage de rijkelijk overgefinancierde partijen onafgebroken campagne voeren. Dat maakt van de dagjespolitiek een heetgeblakerde zaak die de algemene beleidslijnen aan het oog onttrekt. De partijcongressen volgen elkaar op en zo zetten de partijen zich in de markt met hun beleidsvoorstellen.
Intussen staat de maatschappij niet stil en trok een zoveelste vakbondsbetoging (met een vijftienduizendtal deelnemers) door de straten van Brussel met als hoofdbekommernis de koopkracht en ook wel de verdediging van de vakbondsrechten. Daarbij staat het aanslepende conflict bij Delhaize in de kijker. Het gaat er hard tegen onzacht. De inzet is dan ook niet gering voor de medewerkers van de distributieketen. Door de voorgenomen verzelfstandiging van de Delhaizewinkels vrezen de werknemers terecht loonverlies en ongunstiger arbeidsvoorwaarden. De gesprekken zitten muurvast nu Delhaize met de inzet van deurwaarders de staking wil breken. De manifestatie van maandag 23 mei was een uiting van ongenoegen daarover, en het is duidelijk dat velen zich solidair voelen met het Delhaizepersoneel.
In de distributiesector woedt een bikkelharde concurrentiestrijd en de komst van Albert Heijn en AHold, dat Delhaize heeft opgeslorpt in een fusie zet de zaken op scherp. Als Delhaize voor de bijl gaat wat de franchisering betreft, vrezen de werknemers van de concurrerende warenhuizen voor soortgelijke maatregelen. Een race to the bottom lijkt te zijn ingezet. In Nederland werkt Albert Heijn voornamelijk met goedkope jobstudenten. Ook alhier wordt aan de wetgeving gesleuteld zodat we in die richting evolueren.
Terwijl het sociale conflict woedt, trekt Bart De Wever van stad naar stad om studerend Vlaanderen te waarschuwen voor de gevaren van Woke. Het wordt hem ter linkerzijde aangewreven dat hij tegen windmolens vecht en dat het antiwoke discours een bliksemafleider vormt voor de dagelijkse zorgen van het gewone volk. Dat laatste is niet onjuist. De Vlaamsgezinde opinie zal zich allicht wel laten bekoren door het feit dat NVA de draad van het confederalisme weer heeft opgepikt maar het Wokethema raakt meer gevoelige snaren in de onderbuik.
Het is echter onzin te beweren dat er geen Wokebeweging en dito cancelcultuur zou bestaan. Het is een welomschreven maatschappelijkfilosofische stroming, waarvan de denkbeelden uitgelegd worden in boeken als “Waarom ik niet meer met witte mensen over racisme praat” van Reni EddoLodge en in ons taalgebied door auteurs als Dalila Hermans. De concepten in de beweging zijn geïnspireerd door het feminisme. Wanneer gewag gemaakt wordt van ‘institutioneel racisme’, wordt dit begrepen als een soort onzichtbare kracht (analoog met ‘het patriarchaat’) die ervoor zorgt dat gekleurde bevolkingsgroepen een lagere participatie en succesratio hebben in het onderwijs, op de arbeidsmarkt en op de woningmarkt. Van de weeromstuit zijn meteen ook alle ‘witte’ mensen behept met een ‘wit privilege’ en bijvoorbaat verdacht hun aandeel te hebben in dit institutioneel racisme.
Ook ter linkerzijde bestaat er een kritische stroming ten aanzien van ‘Woke’ omdat deze beweging niet uitgaat van een egalitaire benadering van ‘wij zijn allen burgers met gelijke rechten ondanks onze verschillen’ maar juist minderheidsrechten opeist in functie van wat Mark Elchardus heeft genoemd de ‘kleine identiteit’ (huidskleur, geaardheid, gender). Voor zover Eddo Lodge effectief “niet meer met witte mensen wil praten” of Hermans “de rug toekeert naar de witte instituten der wetenschap”, is er dus wel degelijk een probleem om een samenleving te vormen. In haar boek “Links ≠ Woke” legt Susan Neiman uit waarom Woke ideeën linkse idealen ondermijnen.
